21 en 22 januari 2020

21 januari…

Vandaag na 4 maanden weer eens een controle bij mijn oncologisch verpleegkundige. Eerst  een gewoon vragenrondje, hoe het met me gaat? In principe gaat het goed, al heb ik af en toe nog tijden dat ik teveel doe en dan wordt ik teruggefloten. Bv. toen ik afgelopen zomer naar de Preekstoel in Noorwegen geklommen ben; ik heb nog maanden last gehad van mijn knie. Daardoor ook weinig gewandeld. Heb ook vaak nog teveel (vooral leuke) dingen in mijn agenda staan, waardoor het er niet van komt want dan wordt het weer teveel… Verder voel ik me vaak ook erg stijf van de Tamoxifen, waar ik overigens voor de rest weinig last van heb, niet meer dan af en toe een opvlieger, meestal in de avond als ik lekker relaxed op de bank zit. 

Meteen mijn vraag; hoe verder met de anti-hormoonkuur? Antwoord; daar zijn we nog steeds mee aan het stoeien, maar als je een besmette klier in de oksel had geven we nu in principe 5 jaar Tamoxifen (dus tot juli 2023) en daarna nog 2 jaar een andere kuur. Kan dus nog even vooruit… Daarna gaat hij me even fysiek onderzoeken. Eerst longen kloppen en luisteren (goedgekeurd), dan kijken hoe het met mijn lever staat (hij kan hem niet voelen, dus dat is ook prima), daarna voelen of hij onregelmatigheden aan borst en/of okselklieren voelt… Aan mijn goede kant is alles goed, in mijn aangetastte oksel echter vind hij heel diep een speldenknopje wat hij niet helemaal vertrouwd…. (doet ook pijn als hij er op drukt…) De schrik komt weer binnenvallen bij me; zou het terug zijn??? We spreken af dat ik morgenvroeg om 5 voor 9 even bij de röntgenafdeling een echo ga laten maken, en als ze daar iets op zien wat ze niet helemaal vertrouwen wordt er meteen een punctie gedaan. Doen ze die punctie niet, moet/mag ik er vanuit gaan dat er niks aan de hand is. Doen ze hem wel, kan het nog steeds zo zijn dat er niet veel aan de hand is, maar dan weten we het ook zeker. Moet echter door omstandigheden wachten tot donderdag op de uitslag als ze de punctie wel doen… Hij zal me in ieder geval a.s. donderdag zo vroeg mogelijk altijd even bellen… Hij zegt er, ter geruststelling nog wel bij dat hij wel altijd bij het minste en geringste extra onderzoeken laat doen, dus nogmaals dat ik moet proberen me niet druk te maken… (mislukt…) Morgen verder. Bij thuiskomst alles tegen onze Joris verteld en even Twan en Iris gebeld, want die zitten in Rusland en Engeland, wat het allemaal niet makkelijker maakt, maar niks zeggen is ook geen optie. Joris en ik gaan straks lekker samen uit eten! Want wat er ook gebeurt; eten moeten we toch en we zijn voor het allereerst met z’n 2tjes thuis en we mogen het leven vieren!!! Toch nog zin in!!!

Morgenavond en donderdag morgen mag/kan ik in ieder geval naar het Vicky Brown huis waar ik mijn ei kwijt kan…

22 januari…..

Vanmorgen weer vroeg terug naar het ziekenhuis, dit keer naar de röntgenafdeling. Keurig op tijd word ik binnengeroepen. Vind het heel erg spannend en kan mijn tranen niet bedwingen. De verpleegkundige zorgt voor een tissue en zegt dat ik het lekker moet laten gaan. Ze snapt het wel… Ze gaat de arts halen die de echo gaat maken en ook tegen haar zeg ik hoe bezorgd ik ben. Eerst gaat ze ook voelen waar het kan zitten, maar ze voelt het niet. Als ik zeg dat het diep zit pakt ze het echo-apparaat en gaat zoeken. Ze zoekt het hele gebied grondig af. Ze vind het gevoelige plekje ook, ziet het bewuste plekje, laat het mij ook zien (zie foto) maar zegt daarbij dat er niks te zien is wat op onrustige cellen wijst. Er is absoluut geen reden tot ongerustheid; waarschijnlijk een klein stukje littekenweefsel, wat soms wat gevoeling is (ze hebben daar wat klieren weggehaald bij mijn operatie 2 jaar geleden). Er is dus geen punctie nodig! Dit allemaal moet ik dan toch weer een plaatsje geven. Ben heel erg opgelucht, al valt het niet mee om alles zo maar aan te nemen, maar ik heb geen andere keus; als ze zeggen dat het goed is moet ik voor de rest toch weer leren vertrouwen op mijn lichaam… al valt dat op zulke momenten nog niet zo mee. Bij thuiskomst meteen Twan (in Rusland) en Iris (in Engeland) laten weten dat alles goed is. Ook zij zijn opgelucht!

Een collega van mijn verpleegkundige belde net nog om een en ander te bevestigen en dat ik voor juni weer een nieuwe controle oproep krijg. Fijn dat ik nog regelmatig mag komen en dat alles goed in de gaten gehouden wordt.

Vanavond de eerste bijeenkomst van de “Golden Girls” in het Vicky Brownhuis. Benieuwd hoe het zal zijn.

Heb net 10 hele leuke nieuwe dames leren kennen; allemaal echte Golden Girls! Ieder met haar eigen verhaal, waar we vandaag pas een heeeeeel klein stukje van hebben gehoord. Sommigen van ons al klaar met onze behandelingen, anderen zitten er nog middenin. Maar wat een herkenning!!! Het maakt niet uit waar we het over hebben, er is altijd wel iemand in de groep die het helemaal snapt! Zo fijn dit! We moesten/mochten allemaal 2 foto’s uitkiezen; een die ons weergaf en een waar we blij van werden. ik koos die foto die je middenonder ziet, met de laptop. Omdat ik daar al mijn blogs op heb geschreven en daardoor alles lekker van mezelf af kan schrijven, waardoor het allemaal beter te behappen (verwerken) is.De donkere foto daarnaast (staan tandwieltjes op) en die presenteert voor mij waar ik blij van wordt en dat is cosplayen, met name steampunk. Dat is wat ik 2 keer per jaar met mijn goede vriendin doe en daar ga ik binnenkort weer een heel nieuw kostuum voor maken en dan weer lekker een dagje rondlopen in prachtige kasteeltuinen, samen met duizenden andere mensen. Iedereen had op deze manier een eigen foto met een eigen verhaal. Zo hebben we vast een klein stukje van/over elkaar gehoord.

Al met al een hele fijne avond gehad, waar ik weer enorm veel energie van krijg!!! Na een paar lastige dagen weer heel fijn door na vanavond!!! Bedankt aan alle andere Golden Girls!!! Tot een volgende keer!!!